Living the dream

Terwijl ik dit schrijf denk ik aan de titel van mijn verslag: living the dream. Het is passend voor de afgelopen week, maar voor vandaag zeker niet. Ik had deze trip langs de oostkust uitgesteld voor vijf weken omdat ik bang was voor het regenseizoen. Echter zit ik op dit moment in een bus terminal te wachten op mijn vertraagde bus. Er valt op dit moment heftig veel regen wat komt door de cycloon, genaamd Debbie. Ja, die zag ik even niet aankomen. Ik zat veilig op het moment dat de storm de kust bereikte, maar de regen die er daarna nog uit voortkomt is niet te beschrijven. Ik moest vandaag uit mijn hostel in Brisbane naar de bus toelopen (700m), maar ik had beter de boot kunnen nemen. Ik stond letterlijk tot aan mijn knieën in het water. De straten kunnen het niet meer aan. En wat een lawaai kan regen maken zeg. Ongelofelijk. Ik ben daarom ook benieuwd hoe de paradijselijke stranden waar ik heenga eruit zullen zien na cycloon Debbie…

Maar goed, de dagen hiervoor waren wel echt super mooi! Ik ben begonnen in Byron Bay. Dé place to be volgens iedereen hier in Australië. Ik had daarom een week geboekt, maar was door al die verhalen altijd een beetje sceptisch. Zal het wel zo leuk zijn? Maar iedereen had gelijk! Na een week wilde ik eigenlijk al niet meer weg uit Byron. De mensen, de sfeer, het dorpje, de surfers, alles is hier echt fantastisch. Je kunt er geweldig shoppen, iedereen vraagt hier hoe je dag is, maken een praatje met je, iedereen loopt op met een surfplank onder z’n arm naar het strand, muziek op straat, zonder make-up en lekker doen waar je zin in hebt.
Bijna alle dagen was ik te vinden in het water op een surfplank. Ik had eerst twee dagen les genomen en ik vond het zo vet dat ik het elke dag weer wilde doen. Het gaat steeds beter en beter! Ik probeer hogere golven te pakken en zelfs een beetje te draaien. Ik zat er zelfs aan te denken om een eigen surfplank te kopen, maar om deze mee te slepen is vervelend en je moet bij elke busrit of vliegreis veel extra geld betalen om ‘m mee te nemen. Dus huur ik nu steeds of leen ik een board van anderen haha. Wel heb ik een heel cool eigen rashie gekocht, felroze zodat ik goed opval. Verder ben ik in Byron Bay veel op stap geweest met leuke meiden uit Duitsland en ben ik ook nog een avond met Elena op stap geweest (die was mee op de trip van de great ocean road en kwam ik hier weer tegen). Ik heb ook voor het eerst aan hitchhiken gedaan. Ik had nog nooit van dat woord gehoord, maar dat betekent dus liften. Ik was samen met de Duitse meiden naar Nimbin gereden (soort hippiedorp waar iedereen weed cookies eet). De meiden hadden een eigen auto en ik kon meerijden. Echter gingen hun daarna door naar hun volgende bestemming en ik moest weer terug naar Byron. Er reden geen bussen in dit afgelegen dorp en dus er zat weinig anders op dan liften. Ik vond het doodeng, had mijn locatie doorgestuurd naar m’n vriendinnen in Sydney en rekende uit hoelang mijn rit zou moeten duren. Ik vond het vreemd om met een duim omhoog te staan langs de weg, dus ging ik in het dorp aan mensen vragen wie er naar Byron toegingen. Na 15 minuten had ik drie surfdudes die mij wel terug konden brengen. De Duitse meiden spraken hun streng toe dat de jongens goed op mij moesten passen en daar ging ik dan. Achteraf was dit echt een super ervaring. Twee uur lang zat ik voorin in een ouderwetse volkswagen campervan, raampje open, zonnetje scheen, het nummer van catch & release op de achtergrond en genieten van het prachtige uitzicht waar we langs reden. Gelukkiger dan dat kan je niet zijn. Ik werd netjes afgezet bij m’n hostel en de dag daarna ben ik nog met de boys wezen surfen!

Na een week moest ik het prachtige Byron verlaten en ging ik door naar “Surfers Paradise”. Ja klinkt fantastisch voor surfers, maar dit valt wel mee. Het is een dag en nacht verschil met Byron. Van hippe surfdorp naar Miami 2.0. Ik ben nog nooit in Miami geweest, maar ik denk dat het er zo uitziet als Surfers Paradise. Hoge gebouwen, 1 boulevard en daarnaast het strand. Hier kwam ik m’n Duitse girls weer tegen en samen hebben we gezellig drankjes gedronken op het strand. Meer dan dat is er ook niet te doen. Beetje winkelen, beetje zonnen, zwemmen en dat is het wel. Tijdens het kopen van wat souvenirs kreeg nog een heel fout kristallen hart van de verkoopster. Dit zou mij beschermen tijdens mijn reis richting het noorden, richting cycloon Debbie. Het ding is afschuwelijk lelijk, maar ik vond het zo lief dat ik ‘m niet durf weg te gooien. Dus ik bewaar het ding nu maar ergens in m’n tas.

Na twee dagen in Surfers Paradise ging ik door naar Brisbane, een echte stad. Hier heb ik alles een beetje verkend. De Queen St. Mall en de botanical gardens waren beide geen foto waard na alles wat ik al heb gezien. De Southbank heeft een soort ingebouwd nepstrand met uitzicht op de stad. Het leek een beetje op een outdoor Centerparcs, heel gek. En in de avond ben ik naar de Story bridge geweest. Dit deed mij een beetje denken aan Circular Quay in Sydney. Leuk en gezellig, wel een stuk rustiger.

En nu zit ik nog steeds hier, te wachten op de bus naar mijn volgende bestemming, Noosa. Inmiddels twee uur vertraagd want de wegen zijn afgesloten in verband met de regen. We moeten wachten tot de regen minder wordt. Ik heb zelfs zo’n emergency sms gekregen. Maar we hebben geen haast. I’m still living my dream!