Hangovers are temporary. Drunk stories are forever

Langzaam word ik wakker en denk ik, waar ben ik ook alweer? Ik kijk op mijn telefoon en zie verstuurde berichten die ik niet had willen versturen. Ik zie berichten die ik naar verkeerde personen heb verstuurd. Ik zie foto’s en vraag mij af waarom ik die momenten niet goed herinner. Ik neem een douche en langzaam komt er een zeurende hoofdpijn opspelen. Mijn lichaam protesteert en alles voelt zwaar. Het fenomeen wordt ook wel een hangover genoemd. De afgelopen twee weken had ik hier vaak mee te maken. Dat is ook de reden waarom het wat langer duurde om dit reisverslag te maken. Ik had mijn digitale dagboek van de afgelopen twee weken per ongeluk verwijderd in plaats van geopend en aangezien ik amper weet wat ik gisteren heb gedaan, was het lastig om nog te bedenken wat ik de afgelopen twee weken heb gedaan. Maar ik ga het proberen.

Ik herinner mij vooral het vele stappen. Elke keer dacht ik het kan niet gekker dan vanavond en dan toch gebeurde het weer. De ene avond zaten we in een bar wijntjes te drinken en kregen we het ene shotje naar de ander gratis en de avond daarna stonden we in het groen te hossen op St. Patricks day. Dit is een soort koningsdag en wordt hier groots gevierd. Om 20.00 uur gingen we stad in en rond 04.30 was ik thuis. Vraag mij niet hoe, ik viel in slaap in de bus en werd te laat wakker. Heb toen een uber besteld, maar stapte in de verkeerde om vervolgens met een vreemd meisje in een andere uber te stappen. Hoe ik de weg naar mijn bed heb gevonden, geen idee.
Na vier maanden stappen in Sydney dacht ik wel de leuke plekjes te kennen, maar toen had ik Manly nog niet gezien. Ik woonde hier nu op loopafstand van de bars en had daarom elke avond wel even een excuus om te gaan. Kiki en ik noemde het de knappe mannen bar. Er liepen bepaalde mannen rond die wij namen gaven als: de tarzan, de spijkerblouse, de snor, het staartje, onze bewaker en de pet. Top plek aan het strand, top mensen en top muziek.

De dagen na het stappen had ik vaak alleen wat energie om ergens te lunchen of op de bank te hangen. Gelukkig zorgde iedereen in het huis heel goed voor mij. Er is meerdere malen voor mij gekookt omdat ze naar al dat geklungel van mij in de keuken niet meer konden aanzien. Ik heb van elk land in mijn huis iets geproefd: Mexicaanse taco’s, dumplings uit China en Italiaanse verse pasta. Een huisgenoot heeft zelfs kangaroe voor mij gemaakt. Het voelde een beetje raar om dit te eten, maar wauw wat is dit lekker!

Naast al het stappen werkte ik ook nog hard om geld te sparen. Inmiddels zit deze droombaan als waitress erop. Ik moest het vorige week opzeggen en dit vond ik toch nog een beetje jammer. Inmiddels kon ik alle koffies dromen en werden alle ingewikkelde bestellingen easy voor mij. Er kwamen nieuwe waitress meisjes bij en daardoor was ik ineens degene met “ervaring”. Er was een vaste klant die speciaal voor mij kwam omdat ik uit Nederland kwam. Een oude man van 90 ofzo, maar heel schattig. Hij wilde nog heel graag met mij op de foto, want hij was heel erg teleurgesteld dat ik wegging. Iemand die ook teleurgesteld was in mijn vertrek was de jongen uit de keuken die mij al probeerde te versieren sinds dag 1. Op mijn laatste dag had hij de moed verzameld om mij op date te vragen. Ik zei dat ik het nog erg druk had voor mijn vlucht dus dat ging echt niet. Toch snapte hij mijn afwijzing niet en stond erop dat ik zijn nummer kreeg, waarna die zichzelf belde zodat hij ook mijn nummer had. Ik vergat later in alle haast het nummer op te slaan, totdat hij mij ging bellen. Ik was het alweer vergeten en zag ineens een onbekend nummer die mij belde en nam op. Toen ik zijn stem hoorde had ik direct al spijt! Ik heb het nummer nu opgeslagen als: neem niet op.

Tot slot merk ik dat mijn spullen vanuit NL nu wel een beetje beginnen te slijten. Ik ben bijna een half jaar weg en draag constant dezelfde kleren. Deze week gingen mijn slippers stuk, midden op straat toen het keihard aan het regenen was. Gelukkig kijkt hier niemand raar op als je op blote voeten op straat loopt, maar gek was het wel. Ook andere kledingstukken gaan nu stuk of slijten erg snel. Het voordeel is wel dat mijn backpack steeds lichter wordt. Die heb ik dinsdag weer ingepakt en heb met veel moeite weer afscheid genomen van Sydney. Het was misschien nog wel moeilijker dan de eerste keer en moest echt even huilen. Nu ben weer aan het reizen richting Cairns in ongeveer vijf weken. Ik hou jullie weer op de hoogte!