Week 7

Maandag 18 november:
Vandaag ging de wekker weer vroeg om 06.15 uur… Ik ging mij omkleden, ontbijtje maken en hup richting stage. Hier had ik aangegeven dat ik iets meer les wilde/moest geven. Ik begon daar de dag en heb toen tot en met de pauze gedraaid. Dit vond ik fijn en het ging super goed. De kinderen luisteren, er is ruimte voor een grapje… het wordt nu steeds gezelliger en leuker!
Later op de dag, was de concentratie van mijn vervelende leerling op… de hele dag ging het goed (en daar was ik al heel blij om) maar toen ging die gooien met grote stukken papier. Op een gegeven moment gooit hij er 1 tegen mij aan maar ik zag dat niet. Ik draaide mij om en zag dat een andere jongen (groot, stevig en ook een haantje in de groep) de prop in zijn handen had. Ik dacht dat hij het had gedaan en gaf hem op zijn kop. Vervolgens begint hij te huilen en zegt dat hij het niet was. Ik voelde mij echt schuldig, want met deze jongen, die mij soms ook flink kan uitdagen, heb ik nu echt al een soort band opgebouwd. Ik nam hem mee naar buiten en daar hebben we het uitgepraat. Daarna straalde hij weer en gaf mij nog een knuffel toen we naar huis gingen. Ik vind het bijzonder dat ik, in die paar weken tijd, zo’n band opbouw met deze kinderen. Bij mijn begeleidster geven zij geen knuffel wanneer zij weggaan of vertellen zij geen verhalen over thuis.
Na stage heb ik lekker gerelaxt in het zwembad en wat aan school gedaan, veder lekker thuis gebleven.
Dinsdag 19 november:
Vandaag had ik mij verslapen… mijn mobiel was leeg en dus ging mijn wekker niet af. Ik dacht toen: jammer dan, rustig aan. Ik kwam dus wat later aan op stage maar tot mijn verbazing zag ik mijn begeleidster niet. De deur was nog op slot en de vlaggenparade begon al. Ik stond daar met mijn klas en kreeg toen de sleutel van het lokaal in mijn handen met het bericht: ‘Ze is ziek’.
Fijn…. Heel fijn! Niets voorbereid en gewoon maar weer alles doen. Gelukkig had ik een keer de planning overgeschreven dus daar kon ik van afkijken. Ik begon met taal en schrijven en daarna stond er ineens een stagiaire in mijn deurgat. Zij zou even een lesje komen geven en haar school moest haar beoordelen. Geen idee wie deze stagiaire was en wat zij deed maar goed, kom maar binnen en ga je gang. Nou, kinderen natuurlijk zo druk als een stuiterbal en dat kon ik natuurlijk weer oplossen.
Na de pauze rekenen en lezen gedaan, kinderen waren helemaal op en druk… Tot slot heb ik toen een klassen gesprek gehouden over ‘je familie’. Hier kwamen bijzondere verhalen uit voort en ik zou het heel interessant vinden om een keer thuis te kijken bij de kinderen. Zij vonden dit ook een leuk idee en gaan het thuis vragen. Ik ben benieuwd.

Thuis was ik helemaal op van stage en ben even lekker in het zwembad gaan liggen want de gevoelstemperatuur lag weer aardig hoog. Later op de middag ging ik even wat huiswerk maken en hebben we met z’n alle een heerlijke ovenschotel gegeten helaas was ik hierdoor te laat voor kickboksen, nou ja dan de volgende keer maar weer!

Woensdag 20 november:
Vandaag kwam ik op stage en ja hoor, nog steeds was mijn begeleidster er niet. Rond half acht stroomde alle kinderen binnen en zag dat zij hun gymkleren aanhadden. Ik was vergeten te vertellen dat de vakdocent een vrije dag had en dus geen gym was vandaag. Ik vond het sneu voor de kinderen omdat ik het vergeten was te vertellen. Daarom besloot ik zelf maar gymles te geven. Nu vind ik gym het verschrikkelijkste vak wat er is maar op een veld, in de volle zon, 32 graden en een lange broek aan maakt het er niet leuker op. Ik begon met trefbal maar dit hadden zij nog nooit gedaan en was dus te hoog gegrepen. Toen ging ik maar gewoon over op stand in de mand en dit vonden ze geweldig.
Helaas waren in de ochtend mijn drie draakjes alweer lekker bezig geweest. Rennen door de klas, op je stoel staan, schriften gooien, ect. Ik had verschillende tactieken al geprobeerd maar helaas, geen effect. Normaal gesproken doen kinderen dit niet meer na een aantal weken maar aangezien ik steeds maar 1 uurtje voor de klas mag staan en dan ineens een hele dag… bouw ik niets op met de groep. En gelukkig heb ik de rest van de groep zover dat ze die drie draakjes negeren. Maar naar 1,5 uur was ik er toch echt klaar mee en heb ik 1 van de drie bij een andere groep neergezet. De andere twee draakjes kregen nog een kans bij de gym. Helaas ging het hier al direct mis en was de maat vol. Ik stuurde ze naar het schoolhoofd. Dit gebeurt wel vaker en dan wordt het schoolhoofd even boos of moeten zij strafwerk daar maken. Voor mij was het de eerste keer dat ik kinderen naar het kantoortje stuurde en liep dus even mee. Eenmaal binnen moest ik de kinderen achterlaten en gaan. Ik zag dat het laatje opgetrokken werd en er een liniaal uit kwam. Ik stond nog niet buiten of hoorde de klappen al. Ik kon wel janken… ik had die kinderen daar naar toe gestuurd, waarom? Ik wist niet dat ze dit zou gaan doen maar ik voelde mij echt schuldig.
Na de pauze kwamen deze kinderen terug… de een in tranen en de ander zonder emotie. Ik heb in de klas af en toe nog een hand op hun schouder gelegd en zei aan het einde dat we morgen weer een goede dag zouden hebben. Maar 1 ding weet ik nu wel: ik stuur ze niet meer naar het kantoortje want dat geeft mij een heel slecht gevoel.

Na stage besloot ik om rond 17.00 te gaan sporten met mijn nieuwe huisgenootje. Ze wist een sportschool ‘in de buurt’ en is alleen voor vrouwen. Wij gingen vol vertrouwen in onze sportkleding op weg naar de sportschool. Na ongeveer een half uurtje fietsen dacht wij al dat we niet helemaal goed zouden zitten. De weg hield op een gegeven moment op en toen vroegen wij waar we moesten zijn. ‘Eerste links, mevrouw.’ Niet dus… daar zaten we weer verkeerd en het werd al een beetje schemerig. We zeiden tegen elkaar: ‘Laten we hier maar mee ophouden, we gaan die sportschool niet meer vinden. Zullen we een taxi bellen en naar huis gaan?’
Ja, goed idee maar allebei waren wij zo slim om geen mobiel mee te nemen. We besloten snel naar huis te fietsen en in totaal waren wij een uur weggeweest… Ik heb mijn beweging dus wel weer gehad voor vandaag, alleen niet in de sportschool.

Donderdag 21 november:
Vandaag mocht ik later naar stage toe zodat ik alles voor mijn trip van vanmiddag even rustig kon inpakken. Om 14.00 moesten wij verzamelen bij ZIN en vanuit daar begon onze Blaka Watra adventure. Ik ging met Joyce, Anouk en er waren nog twee personen die zich hadden opgegeven. We gingen samen met de gids in een busje richting het Blaka Watra gebied. Op een gegeven moment ging we de bergen in. Ik wist van te voren dat we zouden slapen boven op een berg dus ik was al bang dat ik met mijn grote tas moest gaan sjouwen naar boven. Maar in plaats van lopen gingen we gewoon met dat busje de berg op! Kuilen, steile heuvels, ik hield mijn hart vast! Een jeep safari is er niets bij! Ik vroeg ook waarom we niet in een jeep reden maar dit zou nog meer gaan schudden dan bij een busje omdat een jeep hoger is.
Onze gids draaide de gehele weg reggae muziek en keek ondertussen steeds naar de bomen. Ineens stopte hij dan en zei: ‘Hoor je die brulapen?’ Je hoorde helemaal niets maar hij zag ze direct.
Eenmaal boven op de berg, na een heftige rit, hadden we prachtig uitzicht! Ik vond het echt grappig dat we zo hoog waren en dat zonder te lopen! Op de top waren geen bomen voor je hangmat, slechts wat stenen om je heen en een diepe afrond.
We maakten een kampvuur en daarop een pan gezet met lekkere frietjes en kipnuggets. Na het eten gingen we slapen op de grond omdat er dus geen andere mogelijkheid was. We lagen op een zeil en dan op mijn hangmat met een dekentje. Het lag niet heel geweldig maar ik was zo moe dat ik zo weg was. Later in de nacht werd ik wakker en waren de wolken weggetrokken, ik keek naar de volle maan en de sterren, prachtig!

Vrijdag 22 november:
In de ochtend rond 07.00 uur was alles een beetje vochtig en besefte ik mij weer dat ik op de grond, langs de afgrond had geslapen maar toen zag ik het prachtige uitzicht over de jungle! Super mooi en daarna kwam langzaam de zon op! Wauw!
Toen iedereen een beetje wakker was gingen we lekker broodje knakworst eten en daarna weer alles inpakken om onze weg te vervolgen door het gebied. Het ging er weer even wild aan toe als op de heenweg en het muziek ging weer aan.
Op deze weg zagen we toekans en na een poosje stopte we om een vogel te vangen met lijm van een liaan. Toen we zaten te wachten op de vogels liep er achter ons ineens gordeldier voorbij. Onze gids gooiden zijn slippers uit en rende er achteraan! Toen we ‘m hadden maakte hij een lawaai, ongelofelijk! Wel een prachtig beest, heel bijzonder.
Daarna stopte we bij een plek waar mensen uit de goudmijn verblijven. Daar waren ook hutjes waar hoertjes in lagen. Je kon daar dan naartoe voor je behoeftes maar of je er blij van word weet ik niet want het was heel smerig.
Daarna vervolgde we onze weg en ineens stopte we want er zat een luiaard in de boom en later zagen we ook nog zijdeaapjes.
Op het einde kwamen we uit bij de stuwdam. Hier waren we ook geweest met Apia paati maar nu gingen we daar het water op. De stuwdam is gemaakt om elektriciteit op te wekken en het Brokopondo stuwmeer is een oppervlakte van 135 duizend hectare, ongeveer zo groot als de provincie Utrecht. Vroeger woonde er marrons (vluchtelingen) op het stuwmeer, maar die moesten allemaal weg daar vanwege de bouw van de stuwdam en het water.
In het water zagen we veel boomstammen in het water die verrot waren. Toen de dam aangelegd werd, is het gebied dat onder water zou lopen niet kaalgekapt. Na een uurtje kwamen we aan bij het eiland waar we gingen slapen. Onze gids zei dat als die hier is hij steeds een ander eiland kies. Hier hingen we onze hangmatten op en ging ik los met het hakmes!
Rond 18.00 uur ging het ineens hard regenen en moesten we alles inpakken en gingen we naar een ander eiland varen. Hier stonden nog een aantal palen in de grond en daar hebben we een zeil overheen gegooid. Vervolgens hebben we daar een piranha gevangen, gevild en gegeten met rijst erbij, heerlijk! Het villen deed de gids nu zelf maar de volgende keer wil ik het zelf ook heel graag doen!
Na het eten gingen we marshmallows eten bij het kampvuur en daarna deden we nog een jungle tocht. Hier werd ik gebeten door een mier. Je zou denken dat is niets… nou ik moest huilen!! Het deed zo pijn! De gids moest lachen en zei dat er niets aan de hand was. Ik werd gisteren al prinsesje genoemd maar nu dus helemaal (ja pap, ook hier krijg ik deze naam terwijl ik al mijn grenzen verleg!)
Rond half 1 ging ik slapen in mijn hangmat.

Zaterdag 23 november:
We konden vandaag uitslapen tot 10.00 uur, heerlijk! Ik ging mij samen met Anouk wassen in het water en daarna kregen we lekker ei op brood. Na het ontbijt mochten we zelf piranha’s vangen! De gids had de grootste lol want mij lukte het niet direct en dat moest ik natuurlijk weer aanhoren, want het prinsesje had er weer moeite mee. Maar het prinsesje deed wel als enige de haak uit zijn bek halen! Ik vond het zo vet maar vond het ook wel een beetje spannend.
Daarna gingen we terugvaren naar de stuwdam en daar gingen we weer in ons vertrouwde busje, op weg naar berg en dal. Hier gingen we van de kabelbaan door de jungle heen en over de Suriname rivier.
Na berg en dal gingen we lekker roti eten bij de Roopram en werden we thuisgebracht. Het was wederom weer een super trip en uiteindelijk hebben we allemaal een bijnaam gekregen: spleetje (Anouk), pocahontas (Joyce), Emmy award (Emma), Harold (Arnold), prinsesje (Ik) en onze gids Dion.

Zondag 24 november:
We kwamen gisteren rond 21:00 uur thuis en toen moesten we snel alles inpakken want om 3.00 uur in de nacht werden we opgehaald door de taxi, op naar het vliegveld want we gaan naar Curaçao!!!!
Op het vliegveld hadden we snel ingecheckt en daarna kwam de paspoort controle. Die man keek naar mijn paspoort en toen naar mij en zei: ‘Je hebt een dik hoofd gekregen hea!’
Ik dacht: Pardon???? Lekker subtiel om het zo te zeggen…
Hij: ‘Ja geeft niet hoor meis, komt door het lekkere eten hier.’ En knipoogde nog even.
Met die mededeling liepen we door naar de gate en om 07.00 uur gingen we de lucht in. Rond 09 uur kwamen we aan in het beloofde land! De gehuurde auto was even zoeken maar dan stond die dan hoor, onze witte Mitsubishi auto!
We pakten ouderwets de kaart erbij en reden richting Willemstad. Onderweg aten we een broodje bij de Subway en kwamen rond 11.00 uur aan bij bed en breakfast ‘Moonz’. Dit lijkt op een soort hippie plek. Alles heeft kleurtjes; paarse, rode en blauwe muren en een schattige twee persoonskamer. We werden hartelijk ontvangen en na alles uitgestald te hebben gingen we naar Cabana beach.
Hier keken Anouk en ik onze ogen uit! Wat is dit een paradijs op aarde! We besloten er eens goed van te nemen en kozen het luxe strandbedje in de VIP area. We kregen er fruit en water bij en het genieten kon beginnen! Wauw, wauw, wauw! Prachtig helder blauw water, wit strand en de heerlijke zon op mijn lichaam! Ik kan het even nog niet beseffen. Gisteren was ik nog in de jungle een piranha aan het vangen en nu lig ik op een super mooi strand en voel ik mij een BNN-er.
Rond 18.00 uur gingen we terug naar ‘Moonz’ om even te douchen en ons op te maken. Daarna reden we naar resort ‘Hemmingway’. Hier was een super mooi strand en restaurant met live salsa muziek en konden we mee eten bij het buffet. Ik bestelde een zoete witte wijn (EINDELIJK! Want in Suriname zij deze niet te drinken) en at heerlijk met Anouk op het strand!!! Wederom kon ik niet geloven dat we hier nu zijn!
Na het heerlijke eten gingen we rond 20.30 uur naar Wet & Wild. Hier gingen we uiteraard voor de cocktails en er was een super tof feest, wederom op het strand! Volop mensen (stagiaires uiteraard) en super muziek! Ongelofelijk dat het hier als zo vroeg los gaat! In Suriname begint het pas om 01.00 uur en dat is op donderdag, vrijdag en zaterdag maar niet op zondag.
Dit feestje gaf gelijk weer dat tropische gevoel van Curaçao en rond 23.00 uur waren we thuis. Het gigantische bed ligt ongelofelijk lekker dus ik zal heerlijk slapen! Welterusten allemaal en volgende week zal mijn blog volstaan mrt verhalen over curaçao want ik blijf hier nog tot een week!!!!
Ps. Nog even voor Joyce te Kolste: ‘Dat wij dit mogen meemaken!’