Wennen
Blijf op de hoogte en volg Jessica
10 Juli 2017 | Nederland, Utrecht
Een uur voordat ik in Amsterdam land word ik zenuwachtig. Mijn handen beginnen te zweten, mijn benen kan ik niet meer stilhouden en ik staar aan één stuk door naar het scherm dat mij vertelt dat we nog ergens boven Duitsland vliegen. Nu is dat moment alweer een een week geleden. Ik ben alweer een week in Nederland.
Op het vliegveld stonden mijn lieve ouders en twee beste vriendinnen mij op te wachten en wat was ik blij om die weer te zien! We rijden naar huis, richting Utrecht via de A2 en lijkt het net of de tijd heeft stilgestaan. Er is helemaal niets veranderd. Er is 1 supermarkt verdwenen en 1 bedrijf in de buurt heeft een nieuw logo. De temperatuur is voor Nederlandse begrippen vrij goed, maar toch nog vrij fris vergeleken met Azië. Mijn lichaam protesteert direct, ik was de eerste dagen ontzettend verkouden.
De eerste dagen hadden papa en mama heel lief voor mij gezorgd. We gingen uit eten in het pannenkoekenhuis (YES!), er werden frikandellen voor mij gehaald en maakten zij warme afbakbroodjes met filet american!! I Love it! Daarnaast hadden ook mijn allerliefste vriendinnen mij een heel warm welkom gegeven. De dag na mijn landing kwamen zij allemaal langs en voelde het alsof ik iedereen gisteren voor het laatst had gezien. Zo super fijn, zij kennen mij zo goed. En terwijl ik vind dat er in NL niets is veranderd, merk ik dat de levens van de meiden niet stil hebben gestaan. Verloofd, nieuwe studies, samenwonen, nieuwe huisdieren, kinderen die een jaar ouder zijn. Dan pas merk ik dat er wel veel gebeurd is. En terwijl ik terugdenk aan deze middag besef ik mij hoe blij ik met jullie ben! Thanks girls voor het warme welkom!
Maar ja, na drie dagen was de grootste lol er toch wel een beetje vanaf. Alles is zo saai. Zo gewoon. Waar is het avontuur met iedere dag nieuwe dingen zien en doen? Wat moet ik wennen zeg. Iedereen praat ineens weer Nederlands om mij heen en zelf moet ik soms schakelen van Engels naar Nederlands. Dan wil ik wat zeggen in het Engels, maar denk ik: oh nee dat kan nu niet meer. Ondertiteling op TV vind ik nu helemaal irritant, het klopt helemaal niet met wat er gezegd word. En ik liep op Utrecht Centraal als een vreemde, wat is daar bizar veel veranderd. Gebouwen die eerst nog in de steigers stonden zijn ineens klaar. Oh en autorijden was helemaal een grap de eerste dagen. Ik heb per ongeluk een keer op de linkerbaan gezeten, sloeg ik de ruiterwissers aan in plaats van mijn knipperlicht, miste ik de extra stoplichten bij een kruispunt, keek ik elke keer eerst naar rechts en was ik zo gewend aan een automaat dat ik vergat terug te schakelen. Tot slot was ik vergeten dat het zo lang licht blijft in de avond. Super lekker natuurlijk, maar de eerste dagen dacht ik steeds dat het 15.00 was, terwijl het al 19.00 uur was, heel gek.
Ja, sommige dingen vergeet je veel te snel, andere dingen krijg je je systeem bijna niet uit. Ik liep door het huis, mijn eigen bed, badkamer, wat een luxe. Ik opende alle keukenkastjes, koekjes, beleg, brood, melk, alsof het er nog stond zoals ik wegging. Ik vind dat iedere keer zo gek als ik terugkom, alsof de reis nooit heeft plaatsgevonden. En wat moet ik nu doen? TV kijken? Slapen? Berichten op Facebook of WhatsApp beantwoorden? Iemand opbellen en zeggen dat ik heimwee heb? De eerste week was gek en ik voelde mij even een stranger in eigen land. Nu begin ik langzaam weer mee te draaien. Ik werk de zomer even bij mijn oude bijbaantje. Hier zeiden de mensen: je bent niets veranderd, alleen wat voller geworden. Ja, ja, iedereen zegt het. Ik ga afvallen! Ik ben gestopt met roken, maar heb meer gedronken. Het gaat er vanaf mensen! Ondertussen ben ik aangenomen als leerkracht en orthopedagoog, waar ik eind augustus ga beginnen en ik heel veel zin in heb. Ik heb ook wel even zin in structuur en regelmaat, maar zoals de rest mij al kent zal de travelbug vanzelf weer naar boven kruipen en kunnen jullie dan weer meegenieten met de nieuwe avonturen. Voor nu zeg ik bedankt voor het volgen, ik ga genieten van een nieuw hoofdstuk thuis in Nederland.
Op het vliegveld stonden mijn lieve ouders en twee beste vriendinnen mij op te wachten en wat was ik blij om die weer te zien! We rijden naar huis, richting Utrecht via de A2 en lijkt het net of de tijd heeft stilgestaan. Er is helemaal niets veranderd. Er is 1 supermarkt verdwenen en 1 bedrijf in de buurt heeft een nieuw logo. De temperatuur is voor Nederlandse begrippen vrij goed, maar toch nog vrij fris vergeleken met Azië. Mijn lichaam protesteert direct, ik was de eerste dagen ontzettend verkouden.
De eerste dagen hadden papa en mama heel lief voor mij gezorgd. We gingen uit eten in het pannenkoekenhuis (YES!), er werden frikandellen voor mij gehaald en maakten zij warme afbakbroodjes met filet american!! I Love it! Daarnaast hadden ook mijn allerliefste vriendinnen mij een heel warm welkom gegeven. De dag na mijn landing kwamen zij allemaal langs en voelde het alsof ik iedereen gisteren voor het laatst had gezien. Zo super fijn, zij kennen mij zo goed. En terwijl ik vind dat er in NL niets is veranderd, merk ik dat de levens van de meiden niet stil hebben gestaan. Verloofd, nieuwe studies, samenwonen, nieuwe huisdieren, kinderen die een jaar ouder zijn. Dan pas merk ik dat er wel veel gebeurd is. En terwijl ik terugdenk aan deze middag besef ik mij hoe blij ik met jullie ben! Thanks girls voor het warme welkom!
Maar ja, na drie dagen was de grootste lol er toch wel een beetje vanaf. Alles is zo saai. Zo gewoon. Waar is het avontuur met iedere dag nieuwe dingen zien en doen? Wat moet ik wennen zeg. Iedereen praat ineens weer Nederlands om mij heen en zelf moet ik soms schakelen van Engels naar Nederlands. Dan wil ik wat zeggen in het Engels, maar denk ik: oh nee dat kan nu niet meer. Ondertiteling op TV vind ik nu helemaal irritant, het klopt helemaal niet met wat er gezegd word. En ik liep op Utrecht Centraal als een vreemde, wat is daar bizar veel veranderd. Gebouwen die eerst nog in de steigers stonden zijn ineens klaar. Oh en autorijden was helemaal een grap de eerste dagen. Ik heb per ongeluk een keer op de linkerbaan gezeten, sloeg ik de ruiterwissers aan in plaats van mijn knipperlicht, miste ik de extra stoplichten bij een kruispunt, keek ik elke keer eerst naar rechts en was ik zo gewend aan een automaat dat ik vergat terug te schakelen. Tot slot was ik vergeten dat het zo lang licht blijft in de avond. Super lekker natuurlijk, maar de eerste dagen dacht ik steeds dat het 15.00 was, terwijl het al 19.00 uur was, heel gek.
Ja, sommige dingen vergeet je veel te snel, andere dingen krijg je je systeem bijna niet uit. Ik liep door het huis, mijn eigen bed, badkamer, wat een luxe. Ik opende alle keukenkastjes, koekjes, beleg, brood, melk, alsof het er nog stond zoals ik wegging. Ik vind dat iedere keer zo gek als ik terugkom, alsof de reis nooit heeft plaatsgevonden. En wat moet ik nu doen? TV kijken? Slapen? Berichten op Facebook of WhatsApp beantwoorden? Iemand opbellen en zeggen dat ik heimwee heb? De eerste week was gek en ik voelde mij even een stranger in eigen land. Nu begin ik langzaam weer mee te draaien. Ik werk de zomer even bij mijn oude bijbaantje. Hier zeiden de mensen: je bent niets veranderd, alleen wat voller geworden. Ja, ja, iedereen zegt het. Ik ga afvallen! Ik ben gestopt met roken, maar heb meer gedronken. Het gaat er vanaf mensen! Ondertussen ben ik aangenomen als leerkracht en orthopedagoog, waar ik eind augustus ga beginnen en ik heel veel zin in heb. Ik heb ook wel even zin in structuur en regelmaat, maar zoals de rest mij al kent zal de travelbug vanzelf weer naar boven kruipen en kunnen jullie dan weer meegenieten met de nieuwe avonturen. Voor nu zeg ik bedankt voor het volgen, ik ga genieten van een nieuw hoofdstuk thuis in Nederland.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley