Coming home

Normaal weet ik van te voren al aardig wat ik wil schrijven omdat ik zoveel dingen zie en doe. Echter heb ik de laatste twee weken hier vooral emmers met wodka gezien. De meeste tijd ik volgemaakt aan drinken, feesten en slapen. Ik had van te voren nooit verwacht dat Thailand zoveel feesten zou zijn, maar op de eilanden in het zuiden zie je niet anders. Je kunt natuurlijk wel excursies doen in het zuiden, maar aangezien ik iedere keer te diep in de bucket had gekeken, lag ik de dag daarna voor apen gapen. Ik zal er niet omheen draaien, ik leek net op 1 van die Engelse meiden van vorige week (iets met een tuk tuk). Mijn telefoon liet ik ook maar in het hostel liggen, dat bespaarde mij een hoop gekke berichten de dag daarna (Overigens heeft mijn I-Phone het begeven doordat deze is opgeblazen door het Thaise stopcontact. Ik zing mijn laatste dagen dus uit met mijn reserve telefoon, een oude Samsung S3, tot ergernis aan toe). De katers verwerkte ik met Thaise massages en na een week feesten in Koh Phi Phi, Krabi en Koh Phangan had ik besloten te detoxen op Koh Tao. Hier even geen alcohol en feestjes.

Op Koh Tao was ik samen met Ray, die kwam ik tegen op het vorige eiland en we besloten samen verder te reizen. Hier in Thailand ontmoet ik, ondanks het laag-seizoen, weer heel veel nieuwe reizigers. Super leuk natuurlijk en ik moet altijd erg lachen om de eerste vraag van anderen, namelijk: hoelang ben jij al onderweg? Het lijkt onderling bijna op een wedstrijd. Drie maanden van huis? Dat stelt niet veel voor. Zes maanden? Begint er op te lijken. Pas na 1,5 jaar wordt het interessant. Ook het aantal bezochte landen telt mee. Azië doet iedereen al, Australië en Nieuw-Zeeland zijn leuk, Zuid-Amerika ben je pas echt cool en Afrika telt dubbel in de telling. Maar het enige waar ik de afgelopen dagen alleen over kon praten was thuis. Ik besefte dat het einde er aan zat te komen en keek er steeds meer naar uit. Ray, ook uit Nederland, liet mij Nederlandse nummers horen die ik het afgelopen jaar heb gemist, wat ik heel gek vindt om te horen want het zegt mij helemaal niets. Ik lul hem de oren van zijn kop af over Australië, maar hij hoort alles geduldig aan en ik denk dat hij nu ook snel een ticket gaat boeken Down Under.

Na een paar dagen verlieten we de eilanden in Zuid-Thailand en gingen we door naar Bangkok. Wat vind je van deze stad vroeg Ray? Ik vind het gewoon een stad, nog meer scooters, nog meer spleetogen. Ik vind het wel best. We boekten een mega luxe hotel om onszelf de laatste dagen te verwennen. Ray vloog donderdag naar huis en ik vandaag. Mijn laatste avond heb ik samen doorgebracht met Julia (ook ontmoet op Koh Phangan). En als je denkt alle gekke avonden wel gehad te hebben, kwam er weer een bizarre avond bij. We waren samen naar een Skybar gegaan en dronken een peperdure cocktail op de 64ste verdieping, met een waanzinnig uitzicht over Bangkok. Twee jongens naast ons vroegen of wij een foto van hen wilden maken met het uitzicht en zo kwamen we met hun aan de praat. Zij waren met een grote groep vrienden en nodige ons uit om bij hun te zitten. Hier bleek de eigenaar van het hotel zijn vrijgezellenfeest te vieren en wij mochten hiervan meegenieten. Gratis cocktails, hapjes, alles over de top. Daarna werden we opgepikt met een dikke BMW en reden naar een club waar wij VIP werden neergezet. Bodyguards om de “baas” heen en alcohol niet te zuinig. Na het feestje hebben we in het 5-sterrenhotel genoten van een heus Thais buffet, speciaal voor de man gemaakt om 05.00 uur in de ochtend. Kortom, weer een bijzondere avond.

Vandaag zat daarentegen alles tegen. Ik wilde twee tempels bezoeken en besloot daar met de bus heen te gaan. Na slechts 4 uur geslapen te hebben zat ik geduldig te wachten bij de bushalte. Deze dienst reed echter niet in de middag vanwege te weinig animo. Al half aangebrand nam ik toch een taxi en ging naar de tempels. Hier voelde ik pas hoe brak ik was en vond het na een uurtje rondlopen veelste warm en zocht een restaurantje op. Ik zag Julia weer en gingen samen nog even langs de markt. Hier kon ik het onderhandelen niet meer aan en zocht mijn weg terug naar mijn verblijf. De bus reed gelukkig weer, maar dit keer de hele verkeerde kant op. Ik stapte uit en kwam uiteindelijk via de trein weer in de buurt van mijn plekje. Echter moest ik vanaf de trein toen nog ruim een half uur lopen en inmiddels kon ik dat niet meer. Ik besloot een scootertaxi te regelen, maar die vond bij aankomst toch dat hij een ander bedrag verdiende dat ik had afgesproken met hem. Dit uitte zich tot een discussie op straat waar menig man van mee kon genieten. Na deze lange dag kon ik eindelijk het zweet van mijn afspoelen met een frisse douche en ging ik rond 23.00 uur richting het vliegveld. Alsof mijn dag niet kutter kon, kon ik geen taxi vinden voor een normale prijs. Ik had het meeste Thaise geld opgemaakt dus kon ook niet meer betalen. Mijn Australische bankpas had ik ook leeggemaakt, dus kon ook niet meer pinnen. Ik besloot naar de trein te lopen, maar dit duurde vanwege de fijne weg toch iets langer dan gepland. Hierdoor miste ik de laatste trein naar het vliegveld en ik raakte in paniek. Hoe kon ik nu in godsnaam bij het vliegveld komen? Maar daar was toen toch de goedheid van de mens terug te vinden! Ik liep een bed en breakfast in en vroeg om hulp. De andere mannen achter de balie hadden veel medelijden met mij en hebben mijn taxi naar het vliegveld betaald. Lief he!!

Nu zit ik in de gate te wachten op mijn toestel en vind ik het toch een beetje spannend om te gaan! Hoe zal het zijn? Ik ben op zes weken na een heel jaar weggeweest! Ik denk nu vooral aan mijn familie en vrienden, want ik heb zo zin om die weer te zien!

Tot snel lieve mensen, mijn volgende verslag zal ik schrijven vanaf thuis!