Make a home abroad

Het “gewone” leven is weer begonnen. Ik ben alweer drie weken in Sydney en ik dacht ineens ohja laat ik de mensen in Nederland weer eens een update geven.

Mijn werk als waitress is oké. Het levert geld op, maar dat is ook mijn enige motivatie om te gaan. Ik ben gewoon geen horeca mens. Ik mis het werk waar ik voor heb geleerd. Nu sta ik te discussiëren met m’n manager of de gast nou “skim” cappuccino of “soy” cappuccino had besteld. Tegen de manager ingaan wordt trouwens ook niet echt gewaardeerd hier in Australie. Wij “dutchies” worden nogal bestempeld als directe personen terwijl je in andere landen vaak niet zo direct uit wat je denkt of vindt. Op het werk hebben we een bel waar de kok of de barista op drukt als ik de koffie of het eten op moet halen. Deze bel gaat natuurlijk de hele dag door af en dit is prioriteit nummer 1. Dus op het moment dat ik net een tafel aan het leeghalen ben of net een bestelling opneem, gaat die kut bel weer af. Ik hoor het, maar ik kan moeilijk alle borden laten vallen en naar de bel toerennen. Maar als ik niet binnen 2 sec bij die bel ben, drukken ze nog even 10x extra op de bel. Ja dan moet je mijn hoofd zien. Ik zeg er wat van en vervolgens ben ik degene die niet moet zeuren. Het is hun job om op de bel te drukken. Dan de gasten… zover ik weet bestellen mensen in Nederland meestal gewoon wat er op de kaart staat, toch? Misschien vraag je soms of ze iets weg willen laten. Maar hier stellen mensen gewoon een heel eigen maaltijd samen. Ze beginnen met een maaltijd van de kaart en dan komen alle veranderen nog: zonder boter, met extra avocado slices on the side, extra bacon extra cruncy, extra toast maar geen sourdough maar rye en nog een koffie, weak, extra hot, skim milk ect. ect. En dit in een snelheid en Australisch accent wat ik amper kan bijhouden.
En als ik even tijd heb om stil te staan (wat bijna niet voorkomt want die toko zit de hele dag afgeladen vol), dan heb ik een collega die hotel de botel van mij is. Hij stelt de hele dag door 100 vragen aan mij. Hoe oud ben je, wat ga je na werk doen, wat staan die oorbellen je goed, welke dagen ben je vrij, ik ben ook vrijgezel en jij. Hou op.

Na mijn werk komt het moment dat ik weer moet koken. Inmiddels heb ik geleerd hoe dit moet. Maar geloof mij, voor 6 man koken is makkelijker en leuker dan voor jezelf. Het begint al in de supermarkt, waar ik mij heel ongemakkelijk tussen alle mensen wurm op zoek naar het juiste gangpad. Alles is verpakt voor grote gezinnen en op het tijdstip dat ik in de winkel ben (na werktijd) is alles al uitverkocht. Op advies van anderen begon ik vlees in te vriezen want 1 kilo kip is erg veel voor mijzelf. Echter was ik vergeten de kipfilet los van elkaar te verpakken en deed ik ze zo hups allemaal in de vriezer. Waardoor ik daarna alsnog een heel kilo kip kon bakken. En straks als ik weer ga reizen wordt het nog erger want dan is er geen eens een vriezer en wil ik niet iedere dag een tas met eten meeslepen. Ook is het voor jezelf koken gewoon niet leuk, niemand die het boeit of ik lekker kook of vraagt of het smaakt. Ik ben een uur kwijt in de supermarkt en een uur in de keuken en binnen 10 minuten is het op. Nee, koken wordt nooit mijn favoriet.

Dan even het weer op dit moment. Sinds 01 maart is de zomer officieel voorbij hier. En alsof de weergoden er op hadden gewacht is het sinds die dag alleen maar aan het regenen. Maar mij hoor je niet zeuren, het is namelijk nog steeds rond de 24 graden en ik werk toch iedere dag. Maar het is wel een verschil met een gemiddelde temperatuur van 34 graden afgelopen maanden. Ik moet vooral lachen om de australische mensen. Die denken direct dat het -10 vriest. UGGS worden uit de kast gepakt en de winterjassen aan. Ik ga stuk als ik deze mensen zie, het is voor mij net een Nederlandse zomer.

Zo, dat was even mijn klaagmomentje. Daar houden Nederlanders van toch, klagen? Het lijkt nu net of het hier vreselijk is, maar ik bewaar natuurlijk alle leuke dingen altijd voor het laatst. Dus hier komen ze:
- Iedere dag ga ik na werk met de ferry naar huis in Manley. Geen files, prachtig uitzicht en een super cool huis aan het strand met super leuke huisgenoten.
- Ik heb de Spit to Manley walk gedaan met Kiki. Super mooi stuk om te lopen (3 uur) langs alle hoge kliffen en stranden.
- Ik heb de zonsondergang gekeken met m’n huisgenoten met een lekker wijntje op het strand. En dat op een doordeweekse dag, heerlijk.
- Natuurlijk ben ik nog even naar sushitrain geweest met Kiki, onze vaste prik.
- Zag ik een Possum in de tuin! Normaal hoor je deze in de nacht op je dak, maar ik zag ze nooit in het echt zo dichtbij.
- Waren er genoeg “kom we gaan even lunchen” momentjes. Broodje gerookte zalm en een hot chocolate (extra hot please).
- Heb ik de afgelopen dagen weinig slaap gehad omdat ik weer erg de behoefte had om uit te gaan. Donderdag in Manley op stap, rustig begonnen. Vrijdagnacht was ik in de Darling Harbour wat een nacht voor in de boeken was. De details laat ik maar even achterwegen, maar degene die erbij waren weten genoeg en de rest die ik persoonlijk heb gesproken ook. Zaterdag was ik behoorlijk brak maar er was een gay-parade in de stad (mardi grass genaamd). Dus weer tijd voor een feestje om vervolgens zondag nog brakker te werken. Maar daarna heb ik mijn week weer heerlijk afgesloten met een etentje aan het strand.

Dus nee nog geen heimwee naar huis. Ik zou het liefst willen dat jullie allemaal hier naartoe komen zodat je zelf kunt zien en meemaken hoe tof het hier is. Ik ben heel blij met alles tot nu toe en kijk ook weer uit naar het reizen straks!

P.s. hopelijk is iedereen weer heel terug van de wintersport vakantie?! Ik was helemaal vergeten dat het vakantie was in NL.