Jut en Jul

Deze week waren ik en Sabine onafscheidelijk van elkaar. Samen waren we een week in Perth en hebben we zij aan zij nogal saaie week doorstaan. Net als de twee jongens op onze kamer, die ook onafscheidelijk van elkaar waren. Ons stopwoordje voor hen en onszelf: Jut en Jul. Want dit leken wij ook echt. In het begin hadden we nog goede hoop op deze stad. Het was lekker weer en we gingen lekker twee dagen naar het strand. Maar daarna kwamen we er al snel achter dat ons hostel in een nogal rare buurt stond. De populatie hier bestaat vooral uit aboriginals, mensen die schreeuwend praten tegen elkaar, mensen die heel erg stinken naar zweet en mensen zonder inhoud. Het leek wel of wij al deze mensen aantrokken. Elke keer kwam er weer zo’n vreemd persoon op ons af om te praten, iets te vragen of gewoon zijn geur te verspreiden.
In ons hostel zelf werd het er ook niet beter op. Iedereen zat elke dag op hetzelfde plekje achter een laptop op zoek naar werk (of een beter leven dan hier…). Als ze dat niet aan het doen waren, waren ze wel aan het ping-pongen (deze tafel stond binnen naast het zitgedeelte). Nu vind ik dat spel nog best grappig, maar na een aantal dagen werd ik gek van de pingpong ballen die je om de oren vlogen.
Door de mensen om ons heen boeide het ons ook niet meer hoe wij er uitzagen. Jut en Jul liepen in een legging over straat in een wijde trui zonder bh, zo’n drie keer per dag naar de Mac Donalds toe voor goede wifi (en patat). Hier zaten we onze dagen letterlijk uit, want inmiddels was er geen zon meer te bekennen. Het regende, regende en regende nog meer. Soms hadden we de moed bij elkaar geraapt en gingen we even naar de winkels toe, maar daarna snel weer terug naar de Mac of het hostel… ja, ik weet het, klinkt erg deprimerend. Dat was mijn stemming ook aan het einde van deze week. Ik wilde zo graag weg uit deze stad, dit weer, deze mensen… maar ik moest nog steeds wachten op die nieuwe pinpas. Dus ging ik ondertussen kijken wat ik hierna zou gaan doen, aangezien mijn wederhelft naar Nederland zou vliegen en ik alleen verder ga. Ik had verschillende tours bekeken aan de oostkust van Australië en uitgestippeld hoe en wat. Maar toen ik op het punt stond een vliegticket te boeken naar Cairns, bleek de vlucht 10 uur te duren met allerlei tussenstops. Wetende dat het ook in een rechtstreekse vlucht van 4 uur kan, maar die ging pas een week later. Daar had ik echt geen zin in, maar ik dacht alles is beter dan in Perth blijven. Maar toen kwam het volgende probleem, de weersverwachting. Het is regentijd aan de oostkust en dat was dus ook de voorspelling voor de aankomende weken: regen, regen en nog meer regen. Toen zag ik het echt even niet meer zitten, het liefst ging ik even naar huis toe in NL. Maar in plaats daarvan ging ik even Skypen met thuis en had ik even papa en mama hun advies nodig. Ik ga nu eerst lekker even naar Sydney, want daar voelde ik mij thuis. Even bijkomen, beetje werken en dan na een maandje als het weer wat beter is ga ik de trip langs de oostkust alsnog doen. Die beslissing voelde echt als een opluchting.

Maar laat ik ook even wat leuke dingen vertellen, want niet alles was deze week verschrikkelijk. Woensdag was het zowaar een mooie dag en gingen Jut en Jul on tour naar Rottnest island. Op onze fiets gingen we het eiland over en reden we langs mooie stranden en kon je onderweg quokka’s spotten. Wat grappig was dat ik eerst nog nooit van dit eilandje had gehoord, maar dat een dronken tourist in Albufeira dit tijdens mijn werk mij adviseerde om te doen. Hij hoorde mijn plannen en liet toen met volle blijdschap een foto zien van een quokka en zei dat ik hier echt een selfie mee moest maken. Geen idee natuurlijk hoe die jongen heette en een selfie is ook niet gelukt, maar schattig zijn ze wel. Aan het einde van de dag gingen Sab en ik nog lekker eten op het eilandje waar ik mij stuk heb gelachen toen Sab een ketchup doosje probeerde open te maken en vervolgens alles over haar heen spoot. Onbetaalbaar.
Verder zijn we nog twee keer op stap geweest hier, hebben we hier ons weer laten vermaken door alle mensen om ons heen en ben ik gisteren nog even naar Kings Park geweest (met uitzicht over de stad).

En last but not least: vandaag heb ik eindelijk mijn nieuwe pinpas gekregen! Ik vlieg vanavond lekker naar Sydney toe en ga daar op zoek naar een tijdelijk baantje.